10 min na Venus

Na śniadanie jadam zazwyczaj dwa tosty z dżemem truskawkwoym, plus kawa z mlekiem. Próbuję pisać rozmaite rzeczy związane ze szkołą; idzie to powoli, opornie. Ale idzie. Wyszedłem sobie na 10 min. przechadzkę po okolicy i w pewnym momencie zatrzymał mnie śpiew ptaszka. Ptaszek z brązowym brzuszkiem, maleńki iż 5 takich ptaszków z łatwością by się wyspało na mojej dłoni, śpiewał sobie coś (a może z kimś rozmawiał, a może mówił sobie coś na głos, a może się modlił, a może...) Stanąłem przy znaku drogowym "zakazu skrętu w prawo" i słuchałem ćwierkania.
W Irlandii wiosna przychodzi wcześniej niż w Polsce. Od tygodnia, może dwóch, drzewa nabierają zieleni, brązowe gałęzie budzą się ze snu. Coraz częściej słychać śmiałe pogawędki ptaków, a i nierzadko ciepłe powietrze spływa z tajemniczego źródła na twarz, na włosy. Choć także nie brakuje momentów gwałtowego deszczu, wiatru i chłodu, tak że lepiej w takich momentach mieć czapę na czajniku. Mam i ja.
Wiosna zaczyna wpływać do portu.
A jak się miewa moja dusza? Czeka ona na wiosnę; wie, że przyjdzie, zawsze przychodzi. I chociaż nie rzadko jeszcze w tym czasie przymrozki gwałtowne zmrożą większą część duszy i uczynią życie niezdolnym do tchnienia, do bycia, do życia, to jednak ciepłe strumienie powietrza (Ducha wiejącego tam, gdzie chce), jak wierzę, predzęj bądź w swoim właściwym czasie, zamienią zlodowaciałe bryłki serca na strumienie wody żywej. I tak od zawsze i tak do końca.... Poddaję się temu zadziwiającemu rytmowi, poddaję się nie w rezygnacji i beznadziei, lecz jako część tej misteryjnej przemiany, odmiany, trwania, zlodowaceń i odwilży, umierania i zmartwychpowstawania. To jest życie. Jestem w nim po uszy.